Vandaag
heb ik met onnoemelijk veel pijn in mijn hart mijn lieve, gekke, innig geliefde
Tonto laten inslapen.
Zeven
weken geleden kreeg je een bult onder je keel en biopten wezen uit, dat je
lymfklierkanker had.
Dat
was echt een slag bij heldere hemel want je bent de acht jaar dat je hier was,
nooit ziek geweest. Ik was ervan overtuigd, dat je vijftien zou worden, maar het
heeft niet zo mogen zijn. Je bent tien jaar geworden.
Binnen
een paar weken zat je hele lichaam onder de bulten, maar je at nog goed en liep
ook nog je rondjes, hoewel je wel sneller moe was.
Sommige
bulten groeiden zo snel en bloedden soms een beetje. De dierenarts zei, dat het
kwam omdat de bulten te snel groeiden en daardoor de celletjes geen zuurstof
meer kregen en opensprongen. De afgelopen week begon je dan enorm in deze bulten
te bijten en werd het veel bloederiger, het jeukte waarschijnlijk erg of
irriteerde op een andere manier.
Door
de prednison kreeg je in het begin een boost, maar toen je vanmorgen ook in je
pootje ging bijten, heb ik besloten, je verder leed te besparen. Ik wilde niet
wachten tot jouw hele lijfje één bloederig geheel zou zijn, jij mocht nooit
lijden.
De
dierenarts heeft je thuis in slaap gebracht, je bent in mijn armen
ingeslapen.
Je
was een enorme stresskip, die bij veel geluiden blaffend rondjes draaide, maar
je was wel mijn stresskip en ik heb je zo onnoemelijk lief gehad. Ik mis je
verschrikkelijk en probeer troost te putten uit de gedachte, dat je hier acht
fantastische jaren hebt gehad.
Dag
mijn wereldgozer, rust zacht.
Voor
altijd heel diep en onuitwisbaar in mijn hart.
Je
verdrietige vrouwtje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten