vrijdag 19 mei 2017

In liefdevolle herinnering aan mijn lieve Syl


In mei 2005 zag ik je foto op Marktplaats staan 
en ik was meteen op slag verliefd!
Verliefd op je mooie ondeugende snoet en je prachtige ogen.
Je raakte mijn hart.

Je naam was Sylvester.

Direct nam ik contact op met SHIN (Spaanse Honden In Nood) om aan te geven dat ik hélemaal verliefd was op jou!
Ik hoopte zó dat ik je mocht adopteren en dat je ondertussen nog niet gereserveerd was.
Heel wat keren heb ik SHIN gemaild want wat wilde ik je graag een warm thuis bieden en je alle liefde van de wereld geven!
Achteraf denk ik wat moeten ze bij SHIN wel niet gedacht hebben…

Al snel kreeg ik bericht van SHIN en volgde er een huisbezoek in de vorm van Jacqueline Koerhuis.
Natuurlijk wilde SHIN graag met eigen ogen zien waar jij terecht zou komen.
Na het huisbezoek was er de bevestiging dat jij lieve Syl, want zo zouden we je gaan noemen, bij ons mocht komen wonen.
Als een kind zo blij was ik!

Ik kreeg meer informatie over je achtergrond.
Je moeder heette Carmen en je was samen met je moeder en twee broertjes, zwervende op straat gevonden. Jullie werden liefdevol opgevangen door SHIN.
Je moeder Carmen en broertje Charlie vonden beiden een nieuw thuis in Spanje, Beso vond zijn mandje in Nederland.
Charlie bleek je evenbeeld te zijn, Beso werd zwart/wit geboren.


Als klein kereltje ben je in Spanje erg ziek geweest, je kreeg Parvo. Lieve Maries van den Plas ontfermde zich over je en met de juiste medicatie, zorg en veel liefde kwam je er bovenop.

De dagen verstreken en ondertussen werd je advertentie van de site gehaald, het adoptiecontract ondertekend en de adoptiekosten werden voldaan.
Nu was het officieel, HOERA!

Eveline Taelemans berichtte ons dat je op 21 mei 2005 aan zou komen op vliegveld Zaventem met vlucht TV829.
Maries van den Plas en haar man begeleidden de vlucht. Als enige pup met drie andere honden, kwam je na een lange reis aan in België.

Ik vergeet nooit onze eerste ontmoeting. Voorzichtig maakten we contact en wist ik; wij horen bij elkaar!
Mijn hart vervuld van liefde!
Bij het afscheid van Maries en haar man nog een laatste knuffel voor jou van Maries. Ze nam je in haar armen en overhandigde je aan mij. Met tranen in haar ogen zei ze; “zorg je goed voor mijn lieve Syl”.
En dat hebben wij gedaan. 


Bijna 11 jaar lang mocht ik je bij mij houden, was je mijn maatje in dit leven en mocht Max mijn zoon opgroeien met jou.
Je bent een aantal keren erg ziek geweest maar keer op keer kwam je er weer bovenop.
Jij lieve Syl maakte elke dag weer tot een feestje.
Je hebt ons leven verrijkt met je ondeugendheden, je gekke capriolen en je oneindige, onvoorwaardelijke liefde.
Opa en oma, waar je met ons vaak logeerde, hielden ook zielsveel van je!

Op 18 mei 2016 ging ik ’s morgens naar mijn werk. Vijf dagen per week het vaste ritueel; eerst Streepje de poes en dan jij een knuffel en iets lekkers met de woorden; “tot strakjes lieverds, goed oppassen, vrouwtje komt zo weer thuis”.
Altijd ’s middags na thuiskomst om 13.00 uur lekker lang wandelen langs het strand of in het bos.
Maar deze dag verliep anders.
Op mijn werk voelde ik mij niet goed en wist ik; er is iets, ik moet naar huis.
Thuis aangekomen verwelkomde je mij zoals altijd; bij de voordeur zat je al te wachten en blij als altijd, liep je mij kwispelend voor naar de kamer, op zoek naar een bal of een knuffel uit je speelmandje.
Na het knuffelritueel zat ik even op de bank toen ik plotseling een klap hoorde.
Je was gevallen en lag stil op de grond. Ik boog mij over je heen en terwijl ik je aaide, sprak ik je rustig toe zodat je kalm bleef liggen.
Je ogen stonden verward maar langzaam kwam je tot bewustzijn. Je had het benauwd en voor we het wisten waren we op weg naar de dierenarts.
In de auto lag je stil achterin maar bij de dierenarts aangekomen zat je opeens rechtop. Ik was verbaasd.

In de praktijk deed je of er niets aan de hand was, je besnuffelde de wachtruimte, zorgvuldig zoals altijd.
Bij de dierenarts binnen gekomen kon je je niet langer groothouden en zakte je langzaam neer op de grond.
Foto’s, onderzoeken en behandelingen werden meteen gestart.
Je was al zo vaak bij de dierenarts geweest dat je ook dit keer dapper de onderzoeken en behandelingen onderging.
De dierenarts vertelde dat je vocht achter je longen had en een vergroot hart. Je kreeg dan ook ter plekke medicatie toegediend.
De medicatie leek al meteen aan te slaan en voor ik het wist, was je de assistenten aan het verleiden met je charmes.
Op weg naar huis vertelde ik je hoeveel ik van je hield en dat ik zo trots op je was dat je zo flink was geweest bij de dierenarts.


Thuis gekomen wankelde ik tussen hoop en vrees. Je leek achteruit te gaan. Ik nam een paar keer contact op met de dierenarts en zij vertelde mij dat ze niets meer kon doen en dat de medicatie zijn werk moest doen. Zou de medicatie niet aanslaan dan zou de volgende dag een zware beslissing wachten…..

Max mijn zoon, jouw vriendje kwam thuis van school en zoals altijd begroette je hem, al kostte het je dit keer heel veel moeite.
Je staartje kwispelde maar al gauw ging je weer liggen op je bedje.
Later deze middag kwam mijn vriend op ziekenbezoek maar je bleef liggen, alleen je staart bewoog wat.
Hij ging bij je liggen en knuffelde je.

Die avond hebben we met z’n drietjes om je heen gelegen. We hebben je verzorgd en geknuffeld en je verteld hoeveel we van je houden. Ook Streepje de poes kwam erbij.
Later die avond ben je in mijn armen gestorven aan een hartstilstand.

De dierenarts Paula Hendriks die zo dol op je was en je altijd Sylliebillie noemde, heeft mij later gezegd dat het je wens moet zijn geweest om thuis heen te gaan. Daarom hield je je ook zo flink in de praktijk.
En dat je zelf van het heengaan niets gemerkt moet hebben omdat het zo snel is gebeurd.

Mijn voornemen was meteen na je heengaan een “in memoriam” te plaatsen op de site van SHIN/ACE.
Dit omdat je dat zo verdient en om je te eren en omdat het allemaal begonnen is met de lieve mensen van SHIN/ACE.
Maar ik kon het niet, het deed te veel pijn.

Er nu is er een jaar voorbij, een jaar zonder jou mijn lieve Syl.
Wat doet het gemis om jou veel pijn!
Vandaag, 18 mei 2017 is het een jaar geleden dat we elkaar los moesten laten.
Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk.
De tranen maken voorzichtig plaats voor een lach wanneer ik aan je denk.

Missing you comes in waves but today I’m drowning.

Ik ben SHIN/ACE dankbaar dat zij mij jou, Syl, hebben toevertrouwd.
Dankbaar ben ik de rescuers voor alles wat zij in het werk stelden om jou te redden zodat je op mijn pad kon komen.

I hold you close within my heart
And there you will remain
To walk with me throughout my life
Until we meet again


Rationeel weet een dierenvriend dat het leven niet oneindig is maar wat slaat het gemis om je maatje, een groot gat!
Er komt ooit een dag dat ik weer ruimte kan maken in mijn hart voor een dier dat net zoveel liefde verdient als mijn lieve Syl heeft gehad.
En ik weet zeker dat Syl zou willen dat het weer een dier is
uit het buitenland.
Want je kunt de wereld niet veranderen maar wel de wereld van dat ene dier!

Met al mijn liefde voor Syl en SHIN/ACE,


Monique Giebels

Geen opmerkingen:

Een reactie posten