 |
Vertrek van Huggo op Malaga airport
|
Hallo! Kennen jullie mij nog? Ik ben Huggo. Op 12
december ben ik geland op Brussels Airport. Wat was mij dat voor een dagje! Ik
wist écht niet wat mij overkwam. Wat een drukte daar op de luchthaven in
Malaga. Een hele groep mensen kwam mij uitwuiven. Wist ik veel dat hier voor
mij een groot avontuur begon. Ik werd in een grote doos met gaatjes gestopt, een
kennel heet dat naar het schijnt, deurtje toe en ik geef toe, dat was niet zo
leuk. Uren heb ik doorgebracht in dat ding, niet wetende wat mij overkwam.
Vreemde geluiden om mij heen. Schokken. Vreemde stemmen. Weet je, dat was soms wel
best beangstigend. Gelukkig zat ik niet alleen in die grote doos. Ik had
gezelschap. En gelukkig hoorde ik in de buurt nog hondjes die het niet zo leuk
vonden. Zo was ik tenminste niet alleen. Toen het deurtje terug open ging, bleek
ik geland te zijn op Brussels Airport.
België??? Wat deed ik in België???
Ik ben op en top Spaans! Een bodeguero! Spaans dus!
Dat zei ik al. Maar wat waren wij blij met z’n allen dat we eindelijk onze
pootjes konden strekken. Dat deed deugd! Vrijheid, blijheid! En het was toen
dat ik de eerste keer oog in oog stond met mijn nieuwe baasje. Het klikte
meteen. Ik week geen millimeter meer van zijn zijde. En ik hield alles
nauwlettend in de gaten. Wat een drukte weer, om mij heen, ook hier.
Na een korte rit met de auto kwamen we aan bij een
huis. Er werd mij verteld dat dit mijn nieuwe thuis zou worden. Ik hoorde
vreemde honden blaffen. Ik vertrouwde het zaakje toch niet écht en ging wat
dichter tegen de benen van het nieuwe baasje aanlopen. Het bleken mijn nieuwe
broers en zusje te zijn. Ze leken mij best leuk. En daar was de mammie. Ze had
geen verlof gekregen om mij te komen ophalen maar was ondertussen toch thuis
gekomen.
Tegen etenstijd, een uurtje later, waren we de beste
vrienden, wij met z’n zesjes. En bovendien bleek dat ze hier heel lekker koken.
Verse worteltjes en kipfilet. De Belgische gastronomie! Ik wist onmiddellijk
dat ik het hier getroffen had. Ik ben een lekkerbekje. Dit deed deugd aan mijn
buikje. Het was tenslotte al even geleden dat ik nog gegeten had.
Nadien kon ik eindelijk in de zetel ploffen met mijn
nieuwe baasje aan mijn zijde. Dat deed ook deugd! Zo lekker knus tegen het
baasje aan in die zetel.
De dagen nadien maakte ik kennis met de hele familie. Er bleken nogal wat
hondennichtjes en -neefjes te zijn ook! Op
dag drie gingen we naar de hondenspeelweide en ontmoette ik mijn hondennichtjes
Noor en Laika. Twee galgos. Ook uit Spanje. Top! Zo was er tenminste geen
communicatieprobleem. Handig toch?
Op dag vier maakte ik kennis met mijn hondenneefje Cox
en mijn andere hondennichtje Cookie. Twee langharige teckels. Ook met hen
gingen we naar de hondenspeelweide. Zij zijn Belgische adopties maar tussen ons
geen taalbarrière hoor. We begrijpen mekaar als de besten. Ik had trouwens al flink
geoefend met mijn zusje Molly. Ook zij is Belgische. Je ziet, samen vormen we
een leuke mix van Belgische en Spaanse adopties.
Kerst vierden we samen in familiekring. Het is hier de
gewoonte dat de hondjes mee uitgenodigd worden voor het Kerstdiner. Met z’n
achten hadden we het reuzefijn. Mijn mammie had voor ons, de hondjes, speciaal
gekookt: ze had vol-au-vent met balletjes voorzien. Mmmmm…. Zoals ik al zei, de
Belgische gastronomie, ik ben fan.
Ondertussen zijn de feestdagen voorbij en gaat het
leven hier weer z’n gewone gangetje. Het is soms best vermoeiend hoor zo leven
in een kroostrijk gezin. Je moet met iedereen rekening houden. En dat is niet
mijn sterkste kantje. Ik kan behoorlijk veeleisend zijn en alle aandacht
opeisen. En dan hoor ik mijn mammie steeds weer zeggen: “Ikke, ikke, ikke en de
rest kan stikken”. Maar ik zou écht niet weten wat ze daarmee bedoelt hoor.
Zalig die
poef om op te liggen slapen!
En zusje Molly en
broertje Babel knus in hun mandje.
Die zwarte vlek? Dat is mijn grote broer Queso!
Onlangs waren we in de hondenspeelweide. Het was er
heel drassig. We zijn alle vier als één grote berg modder terug naar huis
gekomen. Door de dooi was de ondergrond zompig geworden en met het geloop van
al die hondenpootjes was het binnen de kortste keren een modderpoel. Queso en
Babel lopen steeds langs de omheining met de honden uit de andere speelweide.
Wedstrijdje om het hardst lopen. Dat is uitgemond in een schuifpartij in de
modder en dat vonden ze zo zalig. Lopen, remmen, uitschuiven en verder glijden
op de poep. Ieder diertje zijn pleziertje zeker? Ik moet er geen tekening bij
maken hoe ze er na een uurtje uitzagen? Molly en ikzelf zaten ook ferm onder de
modder van het achter tennisballen aanlopen in al dat slijk. Dat was nu eens
wat men noemt een superleuke middag. We hebben genoten. Niet te doen!!!! Tot we
thuis kwamen! Toen zijn we alle vier verplicht in bad gemoeten. En dat vinden
we écht niet leuk. Wat een idee van onze baasjes. De afvoer van het bad raakte verstopt
van de modder toen hond 3 in bad ging, het bad moest ontstopt worden, nadien
moest nog hond 4 gewassen en het huis terug netjes gemaakt omdat wij met
slijkpoten tot aan de badkamer gelopen waren. Tussen ons gezegd en gezwegen: de
mammie en het baasje hebben ons op dat moment toch wel een beetje verwenst
hoor.
Maar ik…ik ben hier écht gelukkig. Die hondenspeelweide
is de max!. Gelukkig was het vandaag droog. We spreken daar dikwijls af op
zondagmiddag met mijn tante Monique en mijn nonkel Pol zodat wij, de acht
honden, samen kunnen stoeien. Tante Monique en nonkel JP komen dan met hun twee
langharige teckels en nonkel Pol en tante Anny met hun twee galgo’s. Dat is
telkens dolle pret. We kunnen het zo fantastisch met mekaar vinden. Echt!
En mijn beperking? Dat is totaal geen probleem. Ik speel en ravot als de
besten. Ik geniet met volle teugen van mijn nieuwe leventje hier in België.
Ondertussen hebben ze hier ook ontdekt dat ik heel graag knaag (dat
vinden ze hier een minder kantje van mijn persoonlijkheid, zeggen ze) en ook
graag actief bezig ben Ik ben tenslotte
nog jong. 4 jaar nog maar ! In de fleur van mijn leven dus. Er zijn hier dan
ook al heel wat speeltjes gesneuveld. Wat de baasjes ook kopen: een trektouw
voor een pitbull, een tennisbal of balletje voor een reuzehond met stevige
kaken, het moet stuk. En het gaat ook stuk binnen de paar minuten! Die kleine plastieken
colaflesjes? Die vind ik fantastisch om mee te spelen. Dat maakt lekker veel
lawaai. Hoe meer lawaai, hoe liever, wat mij betreft. Maar ook die colaflesje sneuvelen
binnen de tien minuten. Waar ik het absoluut niet op begrepen heb? De
deurstop! Er is hier een deur die de
neiging heeft vlug dicht te slaan. De baasjes steken daar een plastieken spie
onder. Ook dat ding sneuvelt keer op keer. Dat spieke moet eraan, willen of
niet. De leibanden van Molly en Babel moesten recent vernieuwd. Dat vond ik
toch! Ik mag toch wel een eigen mening hebben zeker? Daar heb ik dus voor
gezorgd. Ze hebben kennis gemaakt met mijn tandjes en werden vakkundig
doorgebeten. Ook de mijne moest eraan geloven. Goed hé? Ik vond dat het tijd
was voor iets nieuws in ons leven. Kan je mij ongelijk geven? De baasjes kopen
toch ook af en toe nieuwe kleren zeker? Dus mogen wij toch af en toe ook een nieuwe
leiband, neen? En dan hebben we nog de tochthond uiteraard. Daar weet ik ook
wel weg mee. Gelukkig weet ik op één of andere manier dat het mij niet in dank
zou worden afgenomen te knagen aan het meubilair. Zo slim ben ik wel hoor. Dat
zouden de baasjes écht niet fijn vinden. En ik wil ze geen verdriet doen. Echt
niet!
Trouwens, moest ik aan de zetels knagen, dan zou ik ’s
avonds niet meer lekker, gezellig en warm tegen de mammie en het baasje mogen
aanliggen in die zetels. Of als een baby in mammies armen mogen liggen als ze
TV kijkt. En laat dat nu juist de fijnste momenten van de dag zijn. Ik ben al
eens twee weken naar de vloer verbannen omdat ik uitgehaald had naar mijn
broers en zus toen ik in de armen lag van mijn mammie. Ze was toen zo boos op
mij! Ze vond dat ik mijn plaats moest leren kennen. Twee weken geen zetel of
arm meer! Streng is ze wel hoor! Dat wil ik niet meer meemaken hoor! Wat was ik
verdrietig toen! En mijn mammie ook. Misschien nog meer dan ikzelf. Ik heb mijn
lesje wel geleerd!
De baasjes zeggen dat ze gelukkig zijn met mij. En mij
hoor je ook niet klagen. Ik ben hier nu twee maanden. En ik wil hier nooit meer
weg. Ik wens alle ACE-hondjes een even warme thuis toe. Verlies de moed niet.
Ooit komt het goed met jullie. Daar zorgt Fabienne wel voor, samen met het hele
ACE team.
Groetjes van Huggo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten