zaterdag 7 januari 2017

‘Jolly’ LOGAN

Ik ben ontzettend blij met mijn adoptie-hondje. (Logan 11431)
Blij dat er ergens in Spanje een aartsdomme mens rondloopt die dit gouden hondje heeft weggeworpen.
Blij dat dit hondje via SHIN bij ons is terecht gekomen want het was een ‘moeilijke’ start… het was misschien niet zo goed gelopen als dit hondje bij kleine kinderen was terecht gekomen. Geen verwijt naar SHIN en de medewerkers … Logan vertoonde in het begin ‘dubbel’ gedrag … deemoedig en onderdanig maar dan plots en totaal onverwacht gaan bijten en krijsen van paniek. Ik liet hem telkens uitrazen en hij leerde dat mijn hand kalmerend werkte … niet bestraffend.

Logan was geen hondje dat dolgelukkig in mijn armen sprong en van blijdschap mijn gezicht aflikte maar een bang tenger en schriel scharminkeltje … helemaal overdonderd … ‘Wat overkomt mij toch?’
Op de rit van Zaventem naar huis, kroop hij helemaal in een hoekje van onze veel te grote transportbench. Ik probeerde hem aan te raken maar hij liet onmiddellijk zijn tanden zien en hapte naar mijn hand … ik was ontzet … ik had nog nooit een angstbijter gehad en wat was er met dit scharminkeltje allemaal gebeurd dat hij dacht zich zo te moeten verdedigen? Ik kon hem uit zijn hoekje lokken met enkele droge koekjes en een kommetje met water. Thuis aangekomen, plaste hij tegen de eerste beste boom in onze tuin en op een paar ongelukjes na in huis deed hij vanaf dag 2 zijn plasjes en de rest buiten.

Na ruim 30 jaar en 6 honden had ik genoeg ervaring en geduld om deze kleine angstbijter op een geweldloze manier opnieuw vertrouwen in de mens te geven. Want dat had hij niet meer.
Nu heb ik een hondje dat niet wijkt van mijn zijde maar toch probleemloos alleen thuis kan blijven. Dat heel snel leert en binnen de week zijn naam en enkele basiscommando’s kende. Dat ongelooflijk aandachtig is tijdens de les op hondenschool. Dat zonder problemen en foutloos zijn ‘hotelpasje’ behaalde. Dat na amper 5 maanden hondenschool in de groep gevorderden mag meedoen. Ik ben hondenschool gaan doen omdat Logan wantrouwig bleef naar andere honden en regelmatig uitviel … dit gedrag is nu bijna helemaal verdwenen … vertrouwen … daar draait het allemaal om.
Zijn ‘paniekaanvallen’ komen steeds minder en minder voor. Gaat hij toch nog in de fout, dan negeer ik hem een tijdje … hard en hartverscheurend maar het is voor zijn bestwil. Gelukkig moet ik die maatregel ondertussen niet vaak meer toepassen. Toch betrap ik hem soms nog op een reactie vol van wantrouwen … als ik zijn naam wat luider roep, als ik zijn leiband pak, als ik mijn stem verhef naar iemand anders in huis … daaraan kan ik zien wat een rotleven hij daarvoor moet hebben gehad. 
Ik laat hem nog niet loslopen als ik aan het wandelen ben want zijn  jachtdrift is hoog en ons bos zit vol met wild … en ik wil die kleine rakker niet kwijt op zo’n domme manier. Ik laat hem wel eens los over een kleine afstand over en weer hollen tussen mij en mijn man of een vriendin maar ik heb dan steeds een jaszak vol met snoep … als hij onmiddellijk komt krijgt hij een handvol. Dan weet hij wie en waar de ‘jackpot’ is.
Thuis ben ik Logan stilaan aan het trainen op speurwerk want ik zie dat dit hondje nog heel wat meer te bieden heeft dan alleen maar gezelschap. Gezelschap dat ik nodig had na het laten inslapen  van mijn prachtige kloeke maar helaas door ziekte verlamde TS wolfhond. Was Logan dan een ‘troosthondje’ omdat ik het gezelschap van een viervoeter in huis niet kon missen? In het begin wel … maar geleidelijk aan werd hij meer dan dat. Door moeilijkheden op mijn werk zat ik enkele maanden thuis en Logan werd de afleiding die ik nodig had … de ene gekwetste ziel hielp de andere. De sleutelhanger ‘Who rescued who?’ die ik op de SHIN-dag in Zoersel kocht was zeer toepasselijk. Wij maakten van het begin af aan lange wandelingen in het bos en ik nam Logan bijna overal mee. Zijn vertrouwen groeide met de dag en alhoewel hij in Spanje waarschijnlijk nooit een paard heeft gezien werd hij dikke maatjes met mijn paarden. In oktober moest ik ook mijn oudste paard na een afschuwelijke dag van pijn laten inslapen. Ook nu was kleine Logan daar om me te troosten … door er te zijn.
Ik ben ondertussen weer aan het werk en als ik thuis kom, word ik verwelkomd door een zeer uitbundig hondje dat altijd zijn bek rond mijn pols zet zonder te bijten … precies om eventjes te voelen of ik er werkelijk ben. Dat doet Logan altijd … of ik nu 5 minuten ben weg geweest of 50 minuten of 5 uur … altijd wacht hij me vrolijk op en begroet me steeds op dezelfde manier.
Elk minuutje vrije tijd probeer ik aan hem te besteden … ook nu tijdens dit ‘schrijven’ zit hij op mijn schoot. Ik ging hem niet ‘verwennen’ maar het is moeilijk om aan zijn blik te weerstaan. Hij mag intussen wel mee op de zetel als wij hem dat vragen. Er gelden nog wel wat regels maar die structuur maakt dat Logan heel goed weet wat wel en wat niet mag.
Slaag heeft hij vroeger zeker gehad gezien zijn reacties in het begin op mijn handen. In elkaar krimpen, op zijn rug liggen en dan wanhopig naar mijn handen happen … ‘Blijf van mij af!’ Volgende maand ga ik met Logan les volgen in Shiatsu … zo leert hij echt ontspannen en genieten onder mijn handen.

Met vriendelijke groeten en een dikke knuffel en poot van Logan

1)     Zo kwam Logan bij ons aan … een klein scharminkeltje
2)     Logan en mijn paard … bang … nee hoor!
3)     Logan durft zelfs op het achterwerk van mijn paard te staan!

1)

 2)

3)

1)     Logan is altijd in mijn buurt … ook als ik met de laptop aan het werken ben …
2)     Logan mee op weekend in Duitsland na het behalen van zijn ‘hotelpasje’
3)     Op de zetel mocht Logan eerst niet, maar samen ‘TV-kijken’ met de baas van zijn nieuwe thuis … waarom niet?
4)

5)

 6)

Logan en zijn familie Martine en Paul wensen iedereen een gelukkig 2017 toe



Geen opmerkingen:

Een reactie posten