Mijn naam is Francis maar mijn vrouwtje noemt me altijd
Dibbes. ‘Omdat ik een oude Dibbes ben’, zegt ze. En ze vindt Francis te moeilijk
om naar me te roepen. Enfin, maakt mij niet uit. Want ik ben zo blij dat ik al
bijna anderhalf jaar bij ze woon. Als pup werd ik namelijk met 4 maanden al in
een asiel gebracht. Wat er precies niet goed was, is onbekend. Maar mijn staart
is gecoupeerd dus waarschijnlijk was ik voorbestemd voor de jacht. En dat kan ik
echt enorm goed zeg! Hazen, konijnen, waterhoentjes… ik ga achter alles aan.
Maar goed, ik werd dus naar een heel groot asiel gebracht. Met veel lawaai. En
ik lijk wel groot maar heb een klein hartje. En ik ben daar beetje gepest door
grote reuen. Als ik bang ben geef ik meteen van de stress een grote mond terug.
Ik had dus veel ruzie. Was geen succes. Gelukkig zag de zus van Fabienne me
zitten in dat asiel toen ze hondjes voor de vrijkoop kwamen uitzoeken, en hebben
ze me meegenomen naar de Refugio. Daar kreeg ik de naam van haar man en zo werd
ik dus Francis genoemd. Omdat ik nog steeds niet zo goed was met reuen, hebben
Kane (ha die van jannette) en ik lang samen in een hok gezeten. En toen kwamen
mijn baasjes langs in Calle de Mijas. Ze hadden me al op internet gezien en
vonden dat hun eerste hondje Elie de Espana eigenlijk het beter zou doen met een
tweede hond erbij. Ik ben Elie voor altijd dankbaar want na twee jaar in een
asiel te hebben gezeten, kreeg ik zomaar mijn eigen mand en huis. Toegegeven …
die Elie is niet de gemakkelijkste. Ze wil altijd de baas spelen en in huis moet
ik doen wat zij zegt. Maar ach… boeien… buiten zijn we gelijk en binnen pesten
we samen Nero de kater. Ik heb nog steeds een grote mond tegen reuen, maar mijn
vrouwtje houdt me gewoon vaak aan de lijn bij haar. Ik vind alles mooi… mee
naar kantoor, naar het strand, mee op vakantie en naar het bos. Maar het
allermooiste vind ik als we met z’n viertjes gaan varen in de sloep. De baasjes
hebben een eigen sloep en gaan daar heel vaak mee op pad. Wat een leven. Ik ben
super blij en volg mijn vrouwtje waar ze ook gaat. ‘Mijn kleine schaduw’ zegt ze
dan. Want haar verlies ik niet uit het oog. Ze is nog steeds aan het helpen met
de spaanse honden maar ze houdt het bij ons tweetjes. Mijn idee ook.
Ciao en tot
laters.
Francis mee met de boot
Geen opmerkingen:
Een reactie posten