Natalie/Naly

Beste ACE,

Waarschijnlijk zijn jullie stik nieuwsgierig hoe het met Naly gaat. Ik vertel graag even hoe het hier is met haar. (de avond foto’s zijn genomen toen we net terug kwamen van Schiphol en de rest is vanmiddag genomen).

Mijn zoon en ik waren behoorlijk gespannen en opgewonden toen we naar Schiphol reden. Tja, voor ons ook de allereerste keer dat we een hond van het vliegveld op gingen halen. Onze andere rescue hond zat toen al bij een opvanggezin en hadden we daarvoor al ontmoet. Dus dit was best spannend. Eenmaal aangekomen op Schiphol, midden in de nacht, want Transvertragia deed zoals gewoonlijk z’n naam eer aan. Gelukkig kun je op internet alles volgen, dus we zijn gewoon later vertrokken. Erna Oosterbaan gevonden en vol verwachting klopten onze harten … en ja hoor, een vriendelijk stel dat onze verhalen gehoord had, attendeerde ons op het feit dat de honden waren aangekomen en nu richting uitgang gingen. Met twee lieve dames kwamen twee grote benches, in een van de benches zat onze Naly. Wij hadden onze kleine Pipi meegenomen, om meteen op neutraal terrein kennis te maken. Erna en (ik denk) haar zoon openden de benches en daar kwam ze naar buiten. Staart tussen plat tegen haar achterhand aangedrukt, oren naar achteren, ach wat was ze gespannen en wat vond ze het allemaal eng. Voorzichtig kennis gemaakt en van band gewisseld. Ze liet zich prima aaien door ons, maar we zagen wel dat ze het allerliefst de benen had genomen en wie neemt haar dat kwalijk. Vreemde mensen, vreemde geuren, andere temperaturen en ga zo maar door. Drinken wilde ze niet, maar eten, ja dat wel. We hadden een zakje brokjes meegenomen en toen ze eenmaal ontdekt had dat het uit die ene tas kwam, nou meteen met haar hoofd vol in de tas. Gelukkig dacht ik nog, eten zal geen probleem worden.  Nadat we alle paperasjes hadden doorgenomen en wij haar papieren overhandigd hadden gekregen liepen we richting de uitgang. Maar geloof het of niet, zelfs midden in de nacht is het ontzettend druk met vooral terugkerende passagiers van vakantiebestemmingen. Dus rollende koffers die veel lawaai maken, opgewonden mensen die eindelijk weer voet op eigen bodem kunnen zetten. Ze vond het helemaal niet leuk. Trekken aan de riem en wederom het liefst wegrennen uit de drukte.

Voor onze parkeergarage (P6) lag een klein grasveldje. Nou daar ging mevrouw even zitten en my goodness, wat een berg kwam er uit. Ik zei nog tegen Tych, tjonge, we hebben er een tweede Pietersberg bijgekregen. Tja, dan de auto in, dat was nog wel een uitdaging. Aangezien ik een hoge auto rijdt en ik voor mijn honden een loopplank heb, opdat ze hun gewrichten niet zo hoeven te belasten met springen, wilde ik dat eerst proberen, ik hoef natuurlijk niet uit te leggen dat het een kansloze exercitie was. No way dat zij die loopplank op zou gaan en we wilden haar natuurlijk al helemaal niet forceren. Snoepjes in de achterbak gelegd in de hoop dat ze die wel wilde. Uiteindelijk na een minuut of 10 legde zij haar voorpoten op de achterkant zodat wij haar achterhand in de auto getild hebben. Ook de auto was geen groot succes, allemaal zeer begrijpelijk, ze vond het eng, ronduit eng!

Na een minuut of 25 waren we thuis, aan de riem uit de auto gehaald en aangezien de tuin donker was en ik geen risico wilde nemen dat als ik haar los zou laten in die donkere tuin en wij haar dan niet meer konden pakken, hebben we haar aan de riem naar binnen geleid. Dat ging echt prima, ze liep braaf mee naar binnen. Water wilde ze nog steeds niet, maar wederom brokjes gegeven en die nam ze gretig! We hadden besloten dat wij ook beneden zouden slapen, ieder op een bank, Pipi natuurlijk ook erbij. Een roedel slaapt per slot van rekening ook samen en we wilden haar absoluut niet alleen laten. We weten niet of ze trappen loopt en wilden haar niet nog een uitdaging geven, dus dit was prima zo. Ze kwam steeds vaker knuffels halen en werd steeds toegankelijker. Ze ging zelf heel, maar dan ook heel even spelen met Pipi, door haar voorpoten en uitdagen. Het was te aandoenlijk om te zien. We hadden haar laten zien wat haar bed was, maar ze koos ervoor om op de grond te liggen, ook een bed zal ze nooit gekend hebben. De lichten uit en allemaal slapen. De volgende ochtend werden we allemaal wakker en de mooie dame lag languit op haar zij te knorren. Geweldig om te zien. Hup, de tuin in en kennis maken met de kippen. Die bekeek ze nauwelijks, we zagen haar wel kijken, wat zijn dat voor rare raptors, maar verder vond zij ze niet interessant. Tych en ik hadden de dames (hennen) nog gekortwiekt, zodat ze niet over hun hek zouden fladderen rechtstreeks in de bek van Naly. Leek ons niet zo’n goed idee. Maar dat kortwieken is natuurlijk niet gelukt, dus de dames fladderden vrolijk over het hekje de tuin in, Naly keek toe en deed niets. Heerlijk en wat een Mastin!

De eerste wandeling was een redelijk succes, maar alle straatgeluiden (en dan is het nog vrij rustig waar wij wonen) vindt ze gewoon niet gaaf. Waarschijnlijk niet zulke goede herinneringen aan verkeer, dus we hebben het kort gehouden en weer teruggekeerd naar de inmiddels ietsje veilige tuin voor haar. En ja, een grote plas en dito poep. Gelukkig, je kunt het maar beter kwijt zijn J!

Eten, tja eten, brokken met gekookt vlees, nou dat ging er in als koek. Echt binnen een minuut was de bak leeg, bak helemaal schoongelikt, kon zo de kast weer in. Blij kijkend naar mij of er misschien nog meer haar richting op komt. Ze is veel in de tuin geweest, heerlijk rondbanjeren en het terrein(tje) eigen maken. Steeds vaker komt ze voor een knuffel en aai, ze kwispelt en kijkt gelukkig. Ze voelt zich al een klein beetje thuis. Vandaag bood ze voor het eerst haar buik helemaal aan. Ze wilde heerlijk gekriebeld worden en genoot zichtbaar. Maar een geluid uit haar was er nog niet gekomen …. Tot vanavond. De eerste blaf, ze hoorde iets op straat en gaf gas in de richting waar het geluid vandaag kwam. Tych en ik waren blij verrast dat ze dit deed. Ze had de smaak te pakken en blafte er lustig op los. Wat een feestje om haar te horen blaffen, ze begint langzaam aan te geven dat dit haar domein is, dat dit haar huis is en dat zij er woont!

We zijn trots op haar, ontzettend trots. Ze doet het geweldig, ze is lief, aanhankelijk, mooi, leuk met Pipi en aardig voor de kippen. Een geweldige aanwinst in het gezin.

Met vriendelijke groet,

Dominique Teves