Django, ze noemde hem Mr Nobody...

Hij  “mocht” eindelijk weg bij de broodfokker, ging als klein exemplaar en dus erg gewild van de ene broodfokker naar de andere. Een naam had ie niet. Liefde noch aandacht kende en kreeg ie niet. Hij draaide maar rond in zijn ijzeren kooi, de jaren gingen voorbij.

Hij ging met ons mee, de arme stakkerd, wist echt niet wat hem overkwam! Zijn hele leven werd gewoon omgegooid. Nu verblijft hij in een opvanggezin, leert een gezin kennen, een wandeling, een bedje en een dekentje, een grasperkje, een boom, een weg, een tuin, een tv die speelt en iemand die op bezoek komt en hem wil strelen,... Alles, maar dan ook alles is nieuw en voor kleine Django tegelijkertijd erg vermoeiend. Het is erg veel voor hem en soms kruipt hij nog weg in zijn veilige bedje en wil eigenlijk dat je hem niet ziet. Hij gaat stilaan wel beter worden, dat zie je zo, maar alles op zijn tijd… Stilaan gaat onze Mr Nobody wel iemand zijn, want hij is voor ons echt een ventje dat het allerbeste verdient en daar gaan we dan ook voor zorgen…

Vanaf vandaag heeft ie een naam, voortaan is hij eentje van ons, heeft zijn leventje pas echt zin…