In december 2014, net voor kerst heb ik Evi, toen 8
maanden, opgehaald bij een gastgezin in
de buurt van Antwerpen.
Vanaf de foto op de site van ACE vond ik ze mooi van
lelijkheid, maar oh wat is ze een knapperd! Ze was heel bang, kon ze niet aaien maar
wel heel rustig binnen.
In de auto getild op de achterbank van de auto op mijn
schoot en mee naar huis.
Lekker even twee weken aan elkaar gewend, want ik moest
toch wel weer
halve dagen gaan werken. Ook meteen in januari 2015 gestart met de basiscursus bij
Martin Gaus.
Ik wist dat het er niet in zat om Evi los te laten lopen,
maar eigenwijs als ik ben,
Ik ga er wel aan werken!
We zijn samen inmiddels geslaagd met een diploma waarop
staat:
“Evi mag haar pootjes samenknijpen, dat ze bij mij
terecht is gekomen! Prachtige groei in 5 weken tijd, chapeau! Je hebt goed oog
voor wat ze nodig heeft en geeft haar die tijd. Blijf desondanks ook de lat
steeds hoger leggen en haar ook steeds weer uitdagen. Succes!”
Samen zo trots als een pauw natuurlijk.
In de derde week dat ik Evi had heeft ze zich op straat
uit de riem gerukt, ze zag een andere hond, en
is tegen een rijdende auto aangelopen. Angst, bang dat ze
heel erg gewond was, dat ze dood ging…. maar na de botsing met de auto was ze
weggelopen. Heel veel mensen uit de buurt hebben met mij meegezocht ’s morgens
om 8 uur en na 45 minuten stond ik met
mijn fiets in de velden te kijken.
Het was alsof er een wonder gebeurde; ze stond in een
keer naast me en mankeerde helemaal niks.
Ik ben nog nooit zo blij geweest!
Ik ga iedere dag wandelen in de velden in een
buitengebied waar ook heel veel honden uit de buurt komen wandelen. Iedereen
komt om half 5. Ik heb Evi los gelaten zodat ze heerlijk kan socialiseren
met alle honden uit de buurt.
Inmiddels laat ze zich door iedereen (ze moet je wel
kennen) aaien en ze is fantastich gegroeid in deze 4,5 maand dat ze bij mij is.
We hebben inmiddels samen ook de vervolgcursus gedaan
(jongehondenklas) en weer een diploma waarop staat:
“Evi is een lieve, sociaal vaardige hond. Zij heeft zich
op alle punten van de cursus goed ontwikkeld en jullie band is in de tussentijd
nog steviger geworden. Petje af voor jou!”
Weer trots natuurlijk.
Het veld in het buitengebied waar ik ze loslaat is
inmiddels Evi’s terrein. Alle konijnenholen, bosjes, slootjes, geen muisje is
veilig. Ik blijf ze loslaten en een keer ben ik ze weer kwijt geweest.
Liep naar huis om de fiets te halen en ze stond al achter
bij mijn poort te wachten! Blij dat ze mijn huis al kan vinden.
Inmiddels blijf ik volstrekt rustig als ik ze loslaat.
Iedereen loopt met de hond behalve ik. Evi gaat altijd wel even haar eigen gang
maar aan het eind van onze ronde zorgt Evi dat ze bij me is. Ze blijft me, met
haar knalgele ogen, altijd in de gaten houden. Mijn motto: heb vertrouwen in je
hond en dan komt dat goed.
Ze kan zich prima vermaken in de tuin met
lieveheerbeestjes, balletjes, spelletjes en ze is net een clown! Hoe
volwassener ze wordt (ze is nu 13 maanden) hoe leuker ze is.
Ik ben nu ook kleine stukjes (zo’n 5 km) aan het fietsen
met haar. Doet ze prima. In het begin natuurlijk wat bang voor auto’s maar gaat
heel goed nu.
Binnen is ze heel rustig en kan goed een paar uurtjes
alleen blijven.
Ik heb geen seconde spijt dat ik haar bij ACE heb
geadopteerd, wat is het een schat!
Als er eventueel mensen wat willen weten over de podenco
voordat ze tot adoptie
Overgaan, je mag me altijd mailen of bellen.
Ik vind Evi geweldig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten