Heel vele huizen hier in Andalusië hebben een topterras, een
terras waar je via een trap helemaal naar het dak gaat.
Op zo een dakterras leefden Lucia, Anita en Mica hun
hele leven lang: zomer, winter, alle dagen van hun leven. Hun huid werd nooit
verzorgd, Lucia pupjes kwamen ter wereld en wie niet weggegeven kon worden, moest mee
op het dak verder leven. Ze leefden in hun eigen uitwerpselen, kregen nooit eens wat
aandacht, zwijg stil een wandeling of een ander zicht op hun trieste triest
bestaan. Eten was een Godsgeschenk en ook al bestond het uit droge
broodkorsten en wat smerig water, ze trotseerden, jaar in jaar uit
...
De moeder en haar twee dochters zijn
tegenover mensen heerlijke, lieve honden: sociaal, maar God zo oneindig
dankbaar. Wat een lieverds! Het is haast een mirakel dat deze honden ondanks hun
historie toch zo lief zijn en vooral: zo dankbaar nu ze onder normale mensen
gezien worden als waardevolle honden die
rechthebben op wat ze recht moeten hebben. Hun trieste blik zegt meer dan
duizend woorden. Laat ons hier een verschil in maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten