Haar ogen zeggen meer
dan zoveel woorden, iedereen zag haar daar zitten, in haar
dodencel.
Haar buikje werd
alsmaar ronder, ze had honger en dorst, maar hiermee werd geen
rekening gehouden.
Een dametje dat een
hondje adopteerde, belde ons. Ze had zo met Valentina te doen, wilde haar voor
ons uitkopen en redden,
maar kon haar zelf geen toekomst geven.
Ze haalde haar op het
nippertje uit haar cel. "Valentina", wilde ze haar dopen, naar haar eigen
moeder, die altijd zo gek op
dieren was.
We kunnen Valentina
niet meer aborteren, dat is onmogelijk en zou haar leven in gevaar brengen. We
zien wat morgen brengen
zal. Ze is helemaal van slag geweest en de angst die ze onderging waren
niet goed voor een mama
die op haar laatste dagen loopt.
Bij ons is ze iets
rustiger, maar je ziet dat ze het allemaal niet echt begrijpt, vatten
kan.
Valentina heeft nu de
tijd en de rust waar ze recht op heeft. Al is ook onze refugio geen ideale
plaats, toch gaan we alles in het werk stellen opdat mama en haar kleintjes op de meest waardevolle
manier de beste zorgen krijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten