Bezoek Refugio 7 en 8 februari 2014

Odette Ligtenstein en ik zijn ongeveer tegelijk begonnen met vrijwilligerswerk voor ACE. Ik adopteerde Jessy (ACE Samantha) in augustus 2011 en Odette adopteerde Zina (ACE Rubina) in oktober 2011.

Het begon met huisbezoeken en vluchtopvang en een poosje versterkten we het Nazorgteam. Ik heb regelmatig een opvanghondje in huis, naast de roedel die we al hebben. Odette kan geen opvanghondje nemen, maar zij vliegt wel enkele malen per jaar naar Malaga om hondjes op te halen, zodat zij sneller bij hun nieuwe baasjes kunnen zijn.

En toen was daar het plan om een keer samen naar Spanje te vliegen, de Refugio te bezoeken – iets dat ik al heel lang graag een keer wilde doen – en dan separaat terug te vliegen, zodat we allebei vijf hondjes mee konden nemen.

Als je tijdig boekt, kun je heel voordelig een Transavia-ticket kopen. En vervolgens hebben we bij Hotel Carmen in Mijas een zeer nette en schone kamer geboekt.

Hoewel het doel het bezoeken van de Refugio en hondjes mee terugvliegen was, hebben we toch stiekem ook even genoten van het mooie weer op vrijdag en op een terras aan het strand geluncht.

Vanaf La Cala de Mijas is het ongeveer een half uur lopen naar de Refugio. Prima te doen, maar er staan ook genoeg taxi’s op het plein, ca. 6 euro voor een ritje.

En toen waren we er opeens. Het zag er zo uit zoals we al zo vaak hadden gezien op foto’s en filmpjes, alleen toch net weer ietsje anders dan je denkt. We konden gelijk meemaken dat een halve sectie (ca. 30 honden) op het grote speelveld los mocht. Omdat de Refugio één lange, smalle strook is, betekent dat een hele operatie. Want  de honden die los lopen in de tussenruimtes moeten eerst allemaal even opgesloten worden, alvorens zo’n meute het pad mag afrennen naar het speelveld, dat helemaal vooraan is gesitueerd. Prachtig om te zien hoe zo’n hele groep aan komt rennen. Ruim een uur zijn we op het veld geweest, samen met enkele vaste vrijwilligers en stagiaires.

Er werd volop gerend, veel met tennisballen gegooid en natuurlijk hebben  we heel veel honden geaaid en geknuffeld. Zo leuk ook om honden te herkennen die je dan al regelmatig op de ACE-site hebt gezien. Wel apart om te horen dat de vrijwilligers vaak de namen van de honden niet wisten. Eigenlijk wel logisch, er komen bijna dagelijks nieuwe honden bij en anderen worden snel geadopteerd. En deze mensen kijken vast niet dagelijks op de site, zoals wij.

Toen alle honden weer terug waren op hun plek, ben ik eens uitgebreid gaan rondkijken. In het eerste gedeelte lopen allerlei honden los: Peterke (die zondag met Odette mee mag vliegen), Dime, Farid, Thomas (alle drie inmiddels gereserveerd), Hoy, Uli met haar grappige onderbeetje. En daar zaten Crèpe en Suzette in een bench weggekropen. Nog steeds zo bang, al kwam één van de twee wel steeds om het hoekje kijken. Verderop herkende ik Cristal, zóooo lief en veel te dik, maar dat maakte haar ook wel weer aandoenlijk. Prachtige Fred (Wilma is al geadopteerd), zo vrolijk, mensen wat een prachthond, je weet niet wat je mist. Waterhond Wannes vond het ook wel fijn om een snackje te krijgen. Ik had mijn zakken volgepropt en helemaal leeggemaakt. Opvallend was hoe lief de honden naar elkaar toe waren, ik was er een beetje bedacht op dat ze misschien ruzie zouden krijgen, dus ik heb het toestoppen van lekkers voorzichtig aangepakt, maar het ging helemaal goed. En ik heb het allemaal zo eerlijk mogelijk verdeeld.

Fred, mooie jongen

Odette met Thomas

Puppy's, rechts Amado, allemaal zo lief, maar weet niet meer namen

Refugio, wij willen ook zo graag een baasje

Tucan mag ook mee in het vliegtuig

Uli was er ook steeds bij

Cristal, zo lief!

Verderop de ruimte met wasmachines en drogers, ook daar zaten hondjes en ook onder de aan lijnen hangende was liepen hondjes. Een ruimte met de leukste pups, o.a. mooie Amado. Weer verder waren naast en tegenover elkaar gelegen kennels. Elke kennel gevuld met 2, 3 of 4 honden. Ik herkende er verschillende: Hellen en Cyntha (gelukkig is Hellen geadopteerd door een van de stagiaires), en ach, daar zat Tony. Een broertje van onze bange Jessy, die al 2,5 jaar bij ons is. Wat zou je toch graag willen dat al deze honden ook een fijne plek bij iemand krijgen.

Vlakbij de ingang zijn de ruimtes waar de honden in verblijven die bijna mogen vliegen. En ja hoor, daar zaten Hercules en Kristof al. Net gebracht uit Algeciras en nog één nachtje slapen en dan mochten zij met mij mee naar Nederland vliegen, na jarenlang in het asiel te hebben gezeten. Ook Tucan en Madeno herkende ik. Chihuahua Baraco, die in de cabinetas mee zou gaan, verbleef nog op zijn opvangadres.

(foto’s van Hercules e.a. die bijna mogen vliegen)

Hercules mag bijna vliegen

 

Madino, ook op hem wacht een baasje, nog 1 nachtje slapen

 

Tucan mag ook mee in het vliegtuig

De volgende dag zijn Odette en ik opnieuw naar de Refugio gegaan. Helaas onder geheel andere omstandigheden dan de dag ervoor. ’s Morgens was het nog wel een beetje droog, maar daarna bleef het maar regenen. En dan ziet de Refugio er toch wel anders uit. Alle honden die min of meer los lopen tussen de secties waren nat en sommige ook rillerig.

Natte Arek, net aangekomen in de Refugio

We zagen Arek, net binnengekomen. Zijn dikke vachtje helemaal verregend. Ik heb hem nog geprobeerd droog te maken met een handdoek, maar die was ook nat. De vier pups waar ik al eerder over schreef op dit blog: Pablo (gereserveerd), Marcopolo, Lista en Marah, die net van hun opvanggezin overgebracht waren naar de Refugio om ruimte te maken. Wat waren ze ontheemd op deze natte plek.

Podenco pups Marcopolo, Pablo, Lista en Marah, ook net aangekomen in een natte Refugio

En daar was Fabienne, met Caretillo in haar armen. Die moest ook weer ergens ondergebracht. Het hondje dat onder een winkelkarretje was achtergelaten en doof bleek te zijn. Hij was vast nog niet ingeënt, dus moest naar een andere opvang. Gelukkig is ook hij inmiddels al gereserveerd. Ik ben nog een keer uitgebreid gaan kijken bij de andere secties en heb nog een keer veel geaaid, geknuffeld en heb nog een keer mijn volgepropte zakken vol lekkers leeg gemaakt.

Inmiddels zaten Salsa en Sheldon al klaar om morgen met Odette mee te vliegen. Peterke werd gewassen door de stagiaires, maar vond dat zeker niet leuk. Hij moest daarna – om schoon te blijven – in het kantoor blijven, maar hij zag telkens kans om weer te ontsnappen.

Mijn opvang hondje Madre Lucila bij Odette op schoot

En daar was Madre Lucila, gebracht vanuit Algeciras. Dit hondje zou morgen met Odette meevliegen om daarna met mij mee te gaan in opvang. Ik zou de volgende dag op Schiphol de vluchtopvang doen en haar daarna meenemen. Loesje wordt haar nieuwe naam bij ons en voor meer informatie over haar kijk bij haar ACE-naam op de site en bij het blog bij de honden die reeds in Nederland in opvang zijn. Ik kan inmiddels zeggen dat het echt een snoesje is!

Natuurlijk al uitgebreid geknuffeld met Loesje en ik vond het best moeilijk dat ik haar in een bench moest stoppen toen we uiteindelijk vertrokken. Het liefst had ik haar gelijk meegenomen.

Madre Lucila-Loesje in de bench, bijna naar Nederland

Later arriveerden nog meer nieuwe bewoners in de Refugio: Jack (chow chow) en d twee Cockerdametjes op leeftijd Roos en Evelin. Alle drie weggehaald uit het dodingsstation. Eerst maar even uit de regen en in benches gezet. Ze zullen moeten wennen.

Daarna met een taxi op weg naar Malaga Airport, waar ik Diane en Miguel al in de incheckrij zag staan met de kooien met Hercules en Kristof en Tucan en Madino.

En daar was ook zwarte Baraco, die bij me mocht blijven in de speciale tas. Hij was zo braaf, dat kleintje, ik heb hem niet gehoord en de mensen in het vliegtuig die naast me zaten hadden niet eens door dat er een hondje in die tas zat. Toen ze het hoorden vonden ze het wel heel leuk. Een van de twee, een student die wel vaker naar Malaga vliegt, heb ik gelijk het een en ander verteld over ACE en gevraagd of hij zich wilde aanmelden als vluchtbegeleider. Dat wilde hij zeker wel doen, gelukkig had ik wat folders in mijn tas, zodat hij straks weet waar hij zich kan melden.

Eindelijk, om 23.30 uur landden we op Schiphol. Als ik zelf de vluchtopvang doe, moet ik meestal samen met de adoptanten zo’n 45 tot 60 minuten wachten voor de kooien door de gate komen. En wat bleek nu? Ze stonden al klaar bij de bijzondere bagage! Even een vriendelijke meneer gevraagd of hij me wilde helpen en toen kon ik gelijk door de gate de aankomsthal in, waar collega Erne Beckx al stond te wachten met de adoptanten. Mooie momenten, toen alle honden uit de kooien mochten en werden verenigd met hun nieuwe baasjes.

Met veel plezier en voldoening kijk ik terug op dit korte bezoek aan de Refugio. Wat een mooi werk wordt daar geleverd, met veel liefde en toewijding. Ik heb zo veel bewondering voor Fabienne en Dirk en hun team, Paky en haar team in Algeciras, Ana en Jesus die zich inzetten voor de hondjes in Granada, Isabelleke en de andere opvangdames in Zuid Spanje. En met gelukkig ook heel veel vrijwilligers buiten Spanje, vooral in België en Nederland. Met z’n allen kunnen we helaas niet alle honden van de wereld redden, maar toch best een aanzienlijk aantal!

Erna Oosterbaan-Gram